Klasea
Esku hartzea bideoz grabatzea eta ondoren
nork bere burua aztertzea ariketa paregabea da dudarik gabe. Ariketa gogorra,
pedagogiaz kanpo nork bere buruaren ezagutza egiteko tresna egokia edonola ere.
Nork bere akatsak ikus ditzake, akatsak baino gehiago ezaugarriak, nortasun
ezaugarriak, halako edo halako izatea egiten gaituen ezaugarrien azaleratzea,
kameraz hartuak egoteagatik perspektiba edo distantzia batetik antzematen
direnak, horrek eragiten duen kolpearekin nor bere burua ikusten ari denean.
Orduan, eta ikusteko adorea bada, antzematen da zenbaterainoko desbiderapena
dagoen garela uste dugunetik egiazki garenaren artean. Desbiderapen edo
deformazio hori horixe da, errealitatearen deformazioa, errealitatearekiko
urruntzea, desfasea, desoreka edo décalage
bat gure bi izateen artean, irudizkoa eta erreala, azalekoa eta gordea, argazki
batean ageri dugun desitxurapenak salatzen digun gauza, ikusi nahi
duenarentzat.
Inoiz ez zait gustatu argazkietan
agertzea, eta beti pentsatu izan dut bazela irakurtzen ez nekien mezu bat
errezelo horretan, irakurtzen ez nekiena edo irakurri nahi ez nuena, aurre
egiteari itzuri egin diodan ezkutuko traba bat balego bezala, gainditzen nekeza
eta desatsegina, eta hargatik bazterrean utzia seguruenik ere. Asko elaboratu
gabe ere teoria, beti pentsatu izan dut argazkietan gaizki ateratzeak badaukala
esplikazio psikologikoa; muinean naturaltasun falta batek eragiten digu,
fotogeniko ez garenoi, argazkietan halaxe agertzea, naturaz kanpo, artifizial,
desitxura zital batekin, unean uneko izaeratik aterea bezala, ez dakit ongi
nola esan, errealitatetik kanpo. Halaxe antzeman dut neure burua bideoz
ikustean. Zaila egiten zait tipo hori ni naizela onartzea.